Opnieuw op zoek naar Takokak!

Toch maar een nieuwe poging wagen om de oude theefabriek terug te vinden. Aangezien we gisteren geen al te beste ervaring met onze “ driver “ hadden, probeerden we nu via de receptie van het hotel iemand te vinden die een beetje normaal Engels kon spreken. Er werd ons verzekerd dat dat ging lukken. Het tegendeel bleek echter het geval vanmorgen. Toen we de auto instapten bleek de chauffeur geen woord over de grens te praten. Bovendien sprong er ineens vanuit de achterklep een ander iemand op onze achterbank. Een zeer vreemde gewaarwording! Nadat we duidelijk hadden gemaakt dat we daar niet van gediend waren, kregen we excuses. Dat gelukkig wel!
We besloten om toch maar te gaan. We hadden een aantal steekwoorden op papier gezet en met de welbekende handen en voeten lukte het op pad te gaan.
Op naar halteplaats Tjireunghas. Dat was vroeger het stationnetje van waaruit je met de trein kon vertrekken naar Bandung of Batavia. JT had al in Nederland bij het tropeninstituut geïnformeerd naar de ligging van de theeplantage. In de mailwisseling stond o.a. dat halteplaats Tjireunghas 20 paal van Takokak lag. Wat een paal was heeft niemand ons duidelijk kunnen maken, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat een paal een kilometer is. Als dat zo was dan zou de plantage dus 20 km van Tjireunghas liggen. We maakten foto’s van het stationnetje en reden naar beneden. Omdat we nogal opvallen qua huidskleur, “ zwermen” er altijd wel een aantal mensen om ons heen. Zo ook nu en een man begon direct in het Engels tegen ons te praten. Tsjakka… we hadden iemand die ons wat beter kon informeren. Hij vertelde ons dat Takokak hoog in de bergen lag en de weg er heen onbegaanbaar was voor een auto als de onze! We moesten een jeep hebben, anders was het te gevaarlijk! De man gaf aan naar een oplossing te gaan zoeken. Na een kwartiertje stelde hij voor toch met onze auto te gaan. Hij wilde wel rijden! Wel via een andere route die 2x zo lang zou gaan duren, maar (natuurlijk) niet gevaarlijk zou zijn! We gingen direct akkoord. Ondertussen waren Elly en ik al door een ibu (mevrouw) uitgenodigd om een kijkje te nemen in haar huis. We waren er uitgenodigd om te rusten en te drinken. Ook zouden we er altijd kunnen slapen. Zo hartelijk en gastvrij!
`De Engelsman` hadden we dus gewoon van de straat geplukt! We waren zeer tevreden over deze oplossing en gingen op pad. We hadden goede hoop dat we nu echt op het ` rechte pad` waren, maar na 45 minuten kwamen we op de afslag die we al eerder hadden gezien.. Langzaam aan kregen we het vermoeden dat we dezelfde kant opreden dan 2 dagen ervoor. Na veel gehobbel kwamen we inderdaad weer bij dezelfde plaats uit! Er kwam een man uit de kampong aangelopen en hij verzekerde ons, nadat hij onze oude foto’s had gezien, dat de huizen van de “Belanda’s “ daar en daar hadden gestaan. Na nogmaals een grondige inspectie van JT moesten we wel tot de conclusie komen dat dit inderdaad de oude theefabriek was! We bleken de luchtfoto´s steeds verkeerd te hebben geïnterpreteerd. De ingang van de fabriek bleek destijds aan de andere zijde te hebben gelegen. Dat konden we nu zien, omdat we de zuilen, die de oude hoofdingang markeerden, terugvonden.
Het is heel vreemd wanneer het tot je doordringt dat hier echt mijn vader heeft gelopen. Hij kon er altijd met zo veel passie over vertellen. Zijn hart lag er en hij heeft mij zoveel verteld over de mooie tijd die hij er heeft beleefd. Hij heeft mijn moeder over laten komen toen hij een vaste baan als planter kreeg en ze zijn er getrouwd! Later kregen ze kinderen. Voor de bevalling moest mijn moeder naar Batavia! Een helse weg om er te komen. Ik heb deze dagen vaak geroepen hoe in vredesnaam mijn moeder met een dikke buik naar beneden kon komen….Ja, en dan sta je daar, beseffende dat dit alles al bijna 80 jaar geleden is..
We zijn doorgereden naar de plaats Takokak die 5 km. verderop gelegen is. Daar hebben we, op de grond zittend, nasi gegeten met een heerlijk tomaatje uit de streek erbij! Eenmaal weer op weg kwamen we door een prachtig theegebied. Zeer hoog in de bergen. Adembenemende vergezichten. Zo mooi hadden we het nog niet gezien. Ook de weg was, zo maar, heel erg goed. Zoiets moet je natuurlijk niet constateren, want ineens was het gedaan met de goede weg. Het weer sloeg om en de weg voerde ons de bush in. Er was geen mens meer te bekennen en de weg was veranderd in een rotsachtige kali! Zelfs de chauffeur had benauwde ogenblikken toen we op een stuk steen vastliepen en de weg steil naar beneden ging als een rivier. We kwamen weer los en JT moedigde de chauffeur aan om toch maar door te rijden. We hadden natuurlijk weinig keus.. Na een zeer lange hobbelige rit kwamen we weer enigszins in de bewoonde wereld. We hadden het toen ook wel gehad. Terugkijkend kunnen we zeggen dat het een zeer geslaagde dag was die we niet snel zullen vergeten.