Takokak,

Jee, nu moet ik ineens het schrijven overnemen van Elly!
JT, Elly en ik hadden al in Nederland uitvoerig gepraat over de zoektocht naar de roots van mijn ouders. Dat leek ons een uitdaging van formaat!
Gelukkig had JT een aantal oude foto’s op zijn laptop gezet van de theefabriek en het huis van mijn ouders. De naam van de onderneming is Takokak en we wisten dat die dessa ongeveer 50 km van Sukabumi ligt.
Vanmorgen zijn we op pad gegaan met de chauffeur en iemand van hier.
De tocht was prachtig met vergezichten over sawa’s, theeplantages en palmbomen.
De weg steeg snel en was erg bochtig. Vaak waren mannen aan het werk met de weg en iedere keer moesten we wat geld geven om door te kunnen rijden. Waarom wist niemand..
Nadat we een kiezelweggetje opreden werd het pas echt spannend. Het gehobbel door kuilen was constant. We kwamen niemand meer tegen. Er lag een meer dat gifgroen was en waar het verboden was te zwemmen. Algen waarschijnlijk. Na een barre tocht kwamen we in een kampung terecht. Overal om ons heen was thee. De mensen vertelden ons dat we niet goed zaten en dat we richting Cianjur moesten. Daar moest ook een Takokak liggen..
Na veel omwegen zijn we uiteindelijk op de plaats van bestemming gearriveerd! Althans dat dachten we… Er stond een gigantisch huis waar we hartelijk werden ontvangen door iemand die zei dat hij van Turkse afkomst was. Hij zat achter een bureau zonder laptop en telefoon deftig te wezen! We kregen thee en koffie. Nadat hij de foto’s op de laptop had bestudeerd wist hij zeker dat dit de theefabriek was waar mijn vader had gewerkt en dat het woonhuis verderop lag. Een plek waar nu een school stond. We mochten een kijkje in de “fabriek” nemen. Nooit in mijn leven heb ik zoiets gezien. Het was er schaars verlicht. Er brandde vuur in een soort oven waar een trommel in ronddraaide met een vijzel. Aan de ene kant werd de groene thee erin gegooid en aan de andere kant kwam er het gefermenteerd weer uit. Daarna wordt het in grote droogtrommels gedaan waardoor het nagedroogd kan worden met lucht. Voor de rest stonden er een aantal machines die niet meer in gebruik waren en er erg oud uit zagen.
We zagen vrouwen die met grote zakken thee de fabriek in kwamen lopen. De thee werd op een primitieve manier gewogen en door de baas in een schrift genoteerd. Mensen worden uitbetaald naar wat ze hebben geplukt. En waarschijnlijk boter bij de vis: gelijk uitbetaald!
We twijfelden toch over de locatie en zijn in de direkte omgeving naar een andere loods gereden. Toen wisten we het zeker: dit moest de locatie zijn. JT ging als een ware Sherlock Holmes tekeer en heeft alles nagelopen! Hij heeft zijn beroep misgelopen. Hij had rechercheur moeten worden. Zo standvastig op zijn doel af..Ik had de moed ondertussen opgegeven!
Echter: in ons hotel keken we nogmaals de oude foto’s door en het dak van de fabriek bleek toch heeeeel anders dan we nu gezien hadden. Tja en nu zit ik achter hun laptop en denk: wat maakt het uit. Het is de omgeving waar mijn ouders en broertje en zusjes hebben rondgelopen die ik nu mag beleven samen met Elly en JT. Heel bijzonder hoor!