Afscheid van Wamena,

Gisteren was onze laatste dag in Wamena en weer een mooie dag, zowel wat weer betreft als wat we gezien hebben.
Eerst zijn we een km of 25 in westelijke richting gereden, over een zeer slechte weg maar door een prachtig berglandschap.
We kwamen bij een heel grote nederzetting van hutten waar we mochten rondkijken, we hadden onmiddellijk hordes kinderen om ons heen, de gids vertelde dat hier niet vaak toeristen komen dus vonden ze het heel bijzonder.
Bij de kampong was een kleine zogenaamde missie landingsbaan die er goed onderhouden uitzag al word hij niet meer gebruikt.
Hier is een van de eerste missie/zendingsposten geweest, en nu is er nog een theologische opleiding voor mensen die weer in hun eigen kampong gaan werken.
Er wordt in dit soort afgelegen kampongs niet veel Indonesisch gesproken, en in de kerk word ook de eigen stamtaal gebruikt.
In de kampongs worden geboortes en sterfgevallen niet geregistreerd, en ver van de stad gaan kinderen ook vaak niet naar school, of er is een school maar geen leerkrachten, ouders zien het nut van school gaan ook niet zo, er is dus ook weinig stimulans.
Jantinus duikt altijd direct een hut binnen om te vragen of hij mag fotograferen wat vaak mag, de hutten en ook de groente tuinen zien er allemaal keurig uit.
De kinderen vonden het prachtig toe wij wat met hen aan het dollen waren, even aantikken of vast pakken ze vonden het geweldig en wie durft dan heel dichtbij zo, n blanke te komen.
Toen Mark hen een stukje film waar zij op stonden terug liet zien, keken zij hun ogen uit wat vonden ze dat mooi.
Na de lunch gingen we in zuidelijke richting, en weer kwamen we op plaatsen waar je je ogen uitkeek.
In dit gebied zijn door hevige regens hele stukken weggespoeld, het lag er vol met stenen ook formaat hunebed steen en het gaf je het gevoel of je op de maan was.
Verder op was ook iets dergelijks gebeurd maar daar was het zwarte modder waar je zo in wegzakt, heel moeilijk begaanbaar dus, mensen zoeken hun weg over de wat drogere plaatsen en drukken met elkaar zelf motors de berg op om aan de overkant van het gebied weer op de weg te komen.
Nu zou je denken dat is vorige maand gebeurd allemaal, maar het is al jaren zo, je zult er maar wonen.
Maar al met al hebben we prachtige dagen gehad waarin we veel bijzondere dingen zagen, echt iets om met plezier op terug te zien.
En vanmorgen dus vertrokken naar Jayapura , om half zes moesten we inchecken, we waren al wat later gegaan maar het hek van het vliegveld was nog dicht, uiteindelijk gingen we maar 1 uur te laat weg.
En nu zitten we alweer in Jayapura en zijn we straks naar de massage salon geweest voor een traditionele massage, altijd weer leuk.
Trea heeft net nog gebeld en nu konden we dus al zeggen volgende week zien we elkaar weer ook heel fijn.