Alweer zondag

Een hele week geen berichten op de site dat is te gek dus nu maar weer schrijven.
We beleven hier mooi en mal en deze week overheerste de narigheid ons bestaan hier.
Jenny de vroegere tolk van Jt, had tbc en het is de vraag of dat wel over is, we weten niet echt hoe het met haar gaat.
Zij is momenteel in PNG is (het voormalig Australische deel) bij haar ouders, en heeft daar in het ziekenhuis gelegen.
Haar twee dochters van rond de veertien jaar bleven bij hun stiefvader hier, hij is regelmatig dronken en dan agressief, dus maakte we al zorgen over hen.
Afgelopen week kwamen zij hier om wat voor hun kerk te verkopen, is normaal hier tegen Pasen.
Inge was op dat moment bij mij en ik vroeg haar aan de meisjes te vragen hoe het thuis ging.
Toen kwam er zoveel narigheid uit dat we er beroerd van werden, waarschijnlijk waren zij eigenlijk daarvoor gekomen.
Er is veel agressie weinig tot geen eten en dreigend seksueel misbruik, mogen vaak niet naar school of kerk.
En dan kun je niet anders je moet wat, maar wat,
Er is hier geen enkele opvang voor vrouwen en meisjes in wat voor nood dan ook.
Normaal zijn er wel tantes maar die van hen wonen niet op Biak helaas.
Zij wilden niet dat we met de man gingen praten maar Jt heeft hem aangesproken op zijn drinkgedrag en gevraagd wat hij met de kinderen ging eten die dag, er was niets in huis en geen geld.
Om de kinderen hebben we gezorgd dat er rijst en groente en vis kwam.
JT had zijn nummer aan de meisjes gegeven en was nog maar net weg toen hij een sms kreeg dat hij hen met zijn riem had geslagen Jt weer heen.
En dat gaat maar door, vandaag hebben wij gezien dat hij een van de meisjes sloeg bij de kerk waar zij stiekem toch heen waren gegaan, Jt heeft hem in z’n kraag gepakt, niet geslagen maar hem in alle talen duidelijk gemaakt hoe hij over hem dacht.
We hebben de meisjes ondergebracht bij een gezin van hun kerk en de dominee gevraagd om met stik pa te gaan praten.
Wij durven ze niet in huis te nemen daarvoor is onze positie als buitenlander te kwetsbaar.
Ons gevoel van machteloosheid is groot.
Maar we gingen tussen de ellende door ook nog naar de bouw van een huis in Samber kijken wat lekker opschiet, en dat maakt met dank aan de sponsors weer veel goed.
Ook gingen wij naar Chris en Martha ,hun kleinzoon Bikar heeft belijdenis gedaan en dat wordt gevierd met eten.
Bikar is als baby al bij hen gekomen toen zijn moeder een dochter van Chris en Martha is overleden, zij hebben hem met veel liefde opgevoed.
Bikar doet dit jaar eindexamen en wil graag verder studeren wij hebben nog sponsor gelden voor studie en gaan hem helpen.
Chris en Martha hebben daarvoor geen geld en zijn erg blij met steun om hem een kans te geven op een betere toekomst.
Morgen hebben we een feestje dus dat een wat vrolijker verslag.