Takokak,
Door: Betteke
Blijf op de hoogte en volg Jantinus en Mark
30 April 2014 | Indonesië, Biak
Jee, nu moet ik ineens het schrijven overnemen van Elly!
JT, Elly en ik hadden al in Nederland uitvoerig gepraat over de zoektocht naar de roots van mijn ouders. Dat leek ons een uitdaging van formaat!
Gelukkig had JT een aantal oude foto’s op zijn laptop gezet van de theefabriek en het huis van mijn ouders. De naam van de onderneming is Takokak en we wisten dat die dessa ongeveer 50 km van Sukabumi ligt.
Vanmorgen zijn we op pad gegaan met de chauffeur en iemand van hier.
De tocht was prachtig met vergezichten over sawa’s, theeplantages en palmbomen.
De weg steeg snel en was erg bochtig. Vaak waren mannen aan het werk met de weg en iedere keer moesten we wat geld geven om door te kunnen rijden. Waarom wist niemand..
Nadat we een kiezelweggetje opreden werd het pas echt spannend. Het gehobbel door kuilen was constant. We kwamen niemand meer tegen. Er lag een meer dat gifgroen was en waar het verboden was te zwemmen. Algen waarschijnlijk. Na een barre tocht kwamen we in een kampung terecht. Overal om ons heen was thee. De mensen vertelden ons dat we niet goed zaten en dat we richting Cianjur moesten. Daar moest ook een Takokak liggen..
Na veel omwegen zijn we uiteindelijk op de plaats van bestemming gearriveerd! Althans dat dachten we… Er stond een gigantisch huis waar we hartelijk werden ontvangen door iemand die zei dat hij van Turkse afkomst was. Hij zat achter een bureau zonder laptop en telefoon deftig te wezen! We kregen thee en koffie. Nadat hij de foto’s op de laptop had bestudeerd wist hij zeker dat dit de theefabriek was waar mijn vader had gewerkt en dat het woonhuis verderop lag. Een plek waar nu een school stond. We mochten een kijkje in de “fabriek” nemen. Nooit in mijn leven heb ik zoiets gezien. Het was er schaars verlicht. Er brandde vuur in een soort oven waar een trommel in ronddraaide met een vijzel. Aan de ene kant werd de groene thee erin gegooid en aan de andere kant kwam er het gefermenteerd weer uit. Daarna wordt het in grote droogtrommels gedaan waardoor het nagedroogd kan worden met lucht. Voor de rest stonden er een aantal machines die niet meer in gebruik waren en er erg oud uit zagen.
We zagen vrouwen die met grote zakken thee de fabriek in kwamen lopen. De thee werd op een primitieve manier gewogen en door de baas in een schrift genoteerd. Mensen worden uitbetaald naar wat ze hebben geplukt. En waarschijnlijk boter bij de vis: gelijk uitbetaald!
We twijfelden toch over de locatie en zijn in de direkte omgeving naar een andere loods gereden. Toen wisten we het zeker: dit moest de locatie zijn. JT ging als een ware Sherlock Holmes tekeer en heeft alles nagelopen! Hij heeft zijn beroep misgelopen. Hij had rechercheur moeten worden. Zo standvastig op zijn doel af..Ik had de moed ondertussen opgegeven!
Echter: in ons hotel keken we nogmaals de oude foto’s door en het dak van de fabriek bleek toch heeeeel anders dan we nu gezien hadden. Tja en nu zit ik achter hun laptop en denk: wat maakt het uit. Het is de omgeving waar mijn ouders en broertje en zusjes hebben rondgelopen die ik nu mag beleven samen met Elly en JT. Heel bijzonder hoor!
JT, Elly en ik hadden al in Nederland uitvoerig gepraat over de zoektocht naar de roots van mijn ouders. Dat leek ons een uitdaging van formaat!
Gelukkig had JT een aantal oude foto’s op zijn laptop gezet van de theefabriek en het huis van mijn ouders. De naam van de onderneming is Takokak en we wisten dat die dessa ongeveer 50 km van Sukabumi ligt.
Vanmorgen zijn we op pad gegaan met de chauffeur en iemand van hier.
De tocht was prachtig met vergezichten over sawa’s, theeplantages en palmbomen.
De weg steeg snel en was erg bochtig. Vaak waren mannen aan het werk met de weg en iedere keer moesten we wat geld geven om door te kunnen rijden. Waarom wist niemand..
Nadat we een kiezelweggetje opreden werd het pas echt spannend. Het gehobbel door kuilen was constant. We kwamen niemand meer tegen. Er lag een meer dat gifgroen was en waar het verboden was te zwemmen. Algen waarschijnlijk. Na een barre tocht kwamen we in een kampung terecht. Overal om ons heen was thee. De mensen vertelden ons dat we niet goed zaten en dat we richting Cianjur moesten. Daar moest ook een Takokak liggen..
Na veel omwegen zijn we uiteindelijk op de plaats van bestemming gearriveerd! Althans dat dachten we… Er stond een gigantisch huis waar we hartelijk werden ontvangen door iemand die zei dat hij van Turkse afkomst was. Hij zat achter een bureau zonder laptop en telefoon deftig te wezen! We kregen thee en koffie. Nadat hij de foto’s op de laptop had bestudeerd wist hij zeker dat dit de theefabriek was waar mijn vader had gewerkt en dat het woonhuis verderop lag. Een plek waar nu een school stond. We mochten een kijkje in de “fabriek” nemen. Nooit in mijn leven heb ik zoiets gezien. Het was er schaars verlicht. Er brandde vuur in een soort oven waar een trommel in ronddraaide met een vijzel. Aan de ene kant werd de groene thee erin gegooid en aan de andere kant kwam er het gefermenteerd weer uit. Daarna wordt het in grote droogtrommels gedaan waardoor het nagedroogd kan worden met lucht. Voor de rest stonden er een aantal machines die niet meer in gebruik waren en er erg oud uit zagen.
We zagen vrouwen die met grote zakken thee de fabriek in kwamen lopen. De thee werd op een primitieve manier gewogen en door de baas in een schrift genoteerd. Mensen worden uitbetaald naar wat ze hebben geplukt. En waarschijnlijk boter bij de vis: gelijk uitbetaald!
We twijfelden toch over de locatie en zijn in de direkte omgeving naar een andere loods gereden. Toen wisten we het zeker: dit moest de locatie zijn. JT ging als een ware Sherlock Holmes tekeer en heeft alles nagelopen! Hij heeft zijn beroep misgelopen. Hij had rechercheur moeten worden. Zo standvastig op zijn doel af..Ik had de moed ondertussen opgegeven!
Echter: in ons hotel keken we nogmaals de oude foto’s door en het dak van de fabriek bleek toch heeeeel anders dan we nu gezien hadden. Tja en nu zit ik achter hun laptop en denk: wat maakt het uit. Het is de omgeving waar mijn ouders en broertje en zusjes hebben rondgelopen die ik nu mag beleven samen met Elly en JT. Heel bijzonder hoor!
-
30 April 2014 - 18:52
Kees De Vries:
Van Sukabumi is het niet ver van PelabuanRatu aan de (vroegere) Wijnkoopsbaai.
Heb er ooit eens vertoefd en vonden het er heerlijk (zwart strand zand).
Tevens hartelijk dank voor alle Nw.Guinea verhalen. Steeds weer interessant om te lezen.
Een Selamat Jalan terug naar Belanda. -
30 April 2014 - 19:21
Kees Bunschoten:
Je bent er nu. Ik zou zoeken tot ik het had gevonden. Zeker weten. -
30 April 2014 - 19:35
Henk En Bets:
Als je wat wilt is nu de kans om het te vinden maar het lijkt volgens mij ook allemaal op elkaar.
Ik wist allang dat Jantinus nooit opgeeft dat is een heel sterk punt van hem.
Maar genieten en dat doen jullie zeker.
-
30 April 2014 - 19:38
Dinie De Roo-Hitipeuw:
Mooi verhaal Betteke !
Wat een belevenis.
Selamat pulang kembali ke Holland !! -
30 April 2014 - 20:41
Mini En Henk:
Hallo daar!!!
Sorry Betteke wij hebben het maar gemakkelijk gewoon een ijsje gaan eten op eerbeekseweg 18 en ...we zijn er
Als je heel goed de lucht opsnuifd dan ruik je nog het leer of de leersnippers die in het kacheltje in de werkplaats verbrand werden.
Jij bent er zeker dicht bij ruik maar eens goed die geur van de thee maar jij hebt de thee alleen maar geroken aan de beekbergerweg?
kun je nagaan hoe jong je nog bent.
groet,Mini en Henk
ook voor mijn zusje en zwager
siertje si nee vlieve mink ne sela si dom ."zo is het toevallig ook nog eens een keer"
-
01 Mei 2014 - 12:42
Janna :
Betteke, geweldig om dit mee te maken. Moet een bijzondere ervaring zijn! Nog even en je bent weer terug in ons kikkerlandje. Genieten dus.
Marloes laat zich de laatste drie weken gelukkig aanhalen. Zij heeft eindelijk haar angst voor vreemden overwonnen.
Liefs,
Janna -
01 Mei 2014 - 14:04
Annelieke:
Ik ben het eens met Kees, zoeken tot je het hebt gevonden! Maar ja, is het 50 km ten noorden, oosten, zuiden of westen van Sukabumi? Als je dat niet weet ben je misschien weer een week bezig, heb je die tijd nog? Wel een mooi verhaal weer!
Die vieze ovens, komt 'onze' thee daaruit?? xxx -
01 Mei 2014 - 16:21
Jan Hendrik:
Het belangrijkste is dat je gezien hebt waar je ouders en je broertje en zusjes geleefd hebben. Die sfeer zul je niet gauw vergeten en moet je koesteren. Concrete gebouwen houden het niet zo lang vol en zullen waarschijnlijk verdwenen zijn. Deze zoektocht heeft iets heel waardevols voor je opgeleverd.
Nog veel plezier en een goede reis naar huis!
-
01 Mei 2014 - 22:34
Hennie Van Goor:
Betteke we hebben van jouw verhaal genoten. We zien het voor ons: de theefabriek waar je vader
zou kunnen hebben gewerkt en al die tinten groen in het glooiende landschap.
Het zal wel heel bijzonder voor je zijn, om nu in die omgeving te lopen.
Nog een paar mooie dagen en tot ziens.
Groetjes, Hennie. -
02 Mei 2014 - 19:00
Eelco:
Schrijfster in de dop..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
